Κωστής Παλαμάς: Να ’μουν τ’ αγιόκλημα

 

Νά 'μουν τ’ αγιόκλημα που απ’ την αυλή σου

ψηλά `ς τον τοίχο σου σκαλώνει, ανθεί,
που με τη δρόσο σου, με την πνοή σου
πάντα δροσίζεται και πάντα ζει.

Στο παραθύρι σου να `ρθω να στήσω
κλωνάρια πράσινα για ν’ ακουμπάς,
στρώμα, προσκέφαλο να σου χαρίσω,
να γέρνεις ήσυχα, να μ’ αγαπάς.

Ν’ ανακατώνουνται, να γίνουντ’ ένα,
να κουβεντιάζουνε αδελφικά
τα λουλουδάκια μου τα μυρωμένα
με τα μαλλάκια σου τα καστανά.

Να λούζω αδιάκοπα τα όνειρά σου
με των ανθών μου τη μυρουδιά,
κι εσύ τους κλώνους μου με τη δροσιά σου.
Εγώ δουλεύτρα σου κι εσύ κυρά.

Και `ς το καλότυχο παράθυρό σου
όποιος το ταίρι μας τύχη να ιδεί
να λέγει εμένανε δεντρί δικό σου
'δικό μου λούλουδο εσέ να ειπή.

Χωρίς εσένανε να μην ανθίζω,
χωρίς εμένανε να μη γελάς,
την ευτυχία μου να σου χαρίζω ,
την εμμορφάδα σου να μου σκορπάς.