ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΑΤΡΟΜΗΤΟΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Δεν ανησυχώ πιά.

Τόσες προειδοποιήσεις, τόσοι συναγερμοί, για το λύκο, που θα έρθει πεινασμένος.

Κι όμως η ζωή συνεχίζεται. Κάπου μακριά θεριεύει το αγρίμι κι εγώ το μόνο που έχω να κάνω, είναι να αρκεστώ στον προαυλισμό στο μαντρί, να λησμονήσω τις ολοήμερες βόλτες στους αγρούς και τα λιβάδια και προπάντων, να πάψω τη συναναστροφή με όσα αρνιά ανώριμα και απροσάρμοστα, προσπαθούν να ξεσηκώσουν τα άλλα, να τα παρασύρουν, έξω και πέρα από την σιγουριά και την ασφάλεια της στάνης, που με τόσο κόπο και ευφυΐα, έστησε ο τσοπάνης μας, για να προστατέψει το είδος μας.

Μιλούν για λευτεριά, για ζωή έξω από φραξίμια κι από μαντριά, λένε πώς ήταν άλλος ο προορισμός του γένους μας κι όχι αποβλακωμένο κι ευτυχισμένο, να προσφέρει προς εκμετάλλευση το γάλα του, το γάλα των παιδιών του.

Κι όταν αυτό σωθεί, να προσφέρει την ίδια τη σάρκα του, την ζωή του… σε κάποιο αφέντη επενδυτή.                                       

Ανούσιες ιδεολογίες! Ανιστόρητες θεωρίες! Δεν ξεγελιέμαι πια. Τι κατάληξη θα είχε μια τέτοια αναστάτωση; Τα πιο ικανά και προικισμένα κριάρια, που θα ηγηθούν και θα καταφέρουν να επιβιώσουν, να μας οδηγήσουν με μεγαλοπρέπεια και τιμές, ξανά πίσω, στην ανοιχτή, ζεστή αγκαλιά ενός τσοπάνη.

Δε φοβάμαι πιά. Πάντα έτσι ήταν ο κόσμος. Όταν μαλώνουν οι ισχυροί, να την πληρώνουν οι πολλοί. Όταν πάλι τα βρίσκουν και συμφιλιώνονται, πάλι οι ίδιοι. Μόνο που τώρα δεν τους βάζουν να σκοτώνονται, αλλά να παράγουν έργο, αγαθά, ευημερία, τέχνες, γράμματα, πλούτο. Σήμερα κεφάλαιο, τεχνολογία και πληροφορία. Όλη αυτή η καλλιέργεια των ανθρώπινων πληθυσμών ολοκληρώνει τον κύκλο της και συχνά σταματά απότομα τον καιρό της συγκομιδής.

Και ξανάρχεται ο πόλεμος. Οικονομικός ή στρατιωτικός. Με το καλό ή με το στανιό!

Κι όταν εμφανιστεί ο μαύρος κύκνος: Ο σώζων εαυτόν σωθήτω…(1)

Δε σαστίζω πια, μπρος την έρημο, που εξαπλώνεται ιλιγγιωδώς, γύρω μου. Ούτε με την κατακλυσμιαία εισβολή του τεχνολογικού πολιτισμού(2), μέσα μου. Κι ας κατατρώει τη συνείδηση μου, αυτή που κάποτε υποτίθεται μου έδινε το δικαίωμα να θεωρούμαι άνθρωπος. Μα όλα αυτά κι άλλα τόσα έχουν ειπωθεί  και γραφτεί, ταξινομηθεί και αναδιαταχτεί, ξανά και ξανά, από αναρίθμητους ειδικούς επιστήμονες, φιλόλογους, φιλόσοφους και λοιπούς σοφούς. Έχουν ειπωθεί ακόμη κι αυτά που δεν θα μπορούσαν ποτέ να μπουν στα στενά όρια, τα καλούπια των λέξεων.

Η επιστήμη προχωρά, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία. Όσο για την πραγματικότητα; Αν είναι διαφορετική; Τόσο το χειρότερο για αυτήν!

Όλα τα επιτεύγματα της επιστήμης πελαγοδρομούν, μέσα σε ωκεανούς εξειδικεύσεων, αυθαίρετων γενικεύσεων, αμφίσημων εφαρμογών και χρηματοδοτούμενων συμπερασμάτων. Η αλήθεια αντανακλά στιγμιαία, ίσα, για να δώσει μία αίσθηση-ψευδαίσθηση λογικής, μια νομιμοποίηση για τον καθοριστικό, δήθεν, ρόλο της  στις ανθρώπινες υποθέσεις.

Για να ανασυρθεί στην επιφάνεια, να επιλεχθεί δηλαδή ποια αλήθεια δεν θα παρανοήσει το σύστημα και τους επινοητές του, υπάρχει η ανάγκη ενός πανοπτικού, υπερδομικού και ανατροφοδοτούμενου πολυεργαλείου, που πλέον έχει κατασκευαστεί και είναι η τεχνητή νοημοσύνη. Όλη αυτή η γνώση, που κατανοήθηκε ή παρανοήθηκε, καθιερώθηκε, πολλαπλασιάστηκε ή αφαιρέθηκε και τελικά προσαρμόστηκε κατά το δοκούν στην επιθυμία για εξουσία και στις μεθοδολογίες, που αυτή επιτάσσει.

Για πολλούς τομείς αυτής της γνώσης, είναι σχεδόν αδύνατο, λόγω μεγέθους και ειδικά για τους προσοδοφόρους κι αποτελεσματικούς αχρείαστο, να επαληθευτεί, αν όντως υπακούν στους κανόνες της λογικής, που υποτίθεται την ορίζουν.

Ο Νόμος της αέναης κερδοφορίας προτάσσει τους δικούς  κανόνες, που κυριαρχούν.

Όλα τα θέσφατα της λογικής και της επιστήμης, μπορούν να προσιδιάσουν σε υπερυπολογιστές, που θα ικανοποιούν τις ευγενείς διαθέσεις και τις προκαταλήψεις των αρίστων. Όμως εγώ δεν είμαι σαστισμένος.

Τι αξία μπορεί να έχει η κοινή λογική, όταν ένας πυρηνικός πύραυλος μπορεί να διασχίσει το ένα ημισφαίριο της γης και να πέσει πάνω στο άλλο. Που να κρυφτείς; Τι είναι ο άνθρωπος άραγε; Ένα τιποτένιο θηλαστικό, που κρυβόταν στις σπηλιές, στα δάση, και τα βουνά, σκαλίζοντας τις λάσπες, όταν δεν ξεμύτιζε, δειλά-δειλά, στις στέπες και τα λιβάδια για να βρει τροφή!

Ένα ζώον άξιον περιφρόνησης, ωσότου οι πραγματικά άξιοι και δυνατοί, να αναδειχθούν. Να μετατρέψουν την σκληροτράχηλη ζωή, μέσα στην άγρια φύση, σε πόλεμο, να το σκλαβώσουν, να χτίσουν πόλεις κι απόρθητα τείχη, ώστε απερίσπαστοι από έξωθεν απειλές, να δημιουργήσουν πολιτισμό! Τώρα βρισκόμαστε μπρος στη γέννηση ή μάλλον κατασκευή ενός νέου υπερανθρώπινου είδους, ενός νέου υπέρλαμπρου πολιτισμού, που θα αφήσει πίσω του όλες τις ατέλειες, τις αβεβαιότητες και τα σκοτάδια του παρελθόντος

.


Και εμείς; Άχρηστες κοπριές, προοριζόμαστε να γίνουμε το λίπασμα του νέου κόσμου.

Δε με τρομάζει τίποτα πια.

Ούτε ο ουρανός που θα μπορούσε να μου πέσει στο κεφάλι!(3).Κοιτάζω αμήχανος τους δυνατούς να ακονίζουν τα σπαθιά τους, να δείχνουν ο ένας στον άλλο τις καλογυαλισμένες πανοπλίες τους και να ετοιμάζονται να αναμετρηθούν. Κι όταν με θωρούν, με εκείνο το διαπεραστικό, επιβλητικό, αδίστακτο σεβάσμιο βλέμμα τους, κάνω αυτό που περιμένουν από μένα.

Υποκλίνομαι βαθιά και χαμηλώνω τα μάτια. Ηλεκτρισμένος από το δέος και το θαυμασμό μπρος τα όπλα τους, μπρος στην Ιστορία τους!

Χαίρε Καίσαρα, ψιθυρίζω. Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν, έτοιμος να ριχτώ στη φωτιά, ψυχή και σώματι, να δηλώσω κι εγώ παρών, σε αυτή τη δύσκολη γέννα της νέας εποχής.(4) Δεν σκιάζομαι ούτε με τις εικόνες από τους βομβαρδισμούς, που έχουν μονιμοποιηθεί στην οθόνη μου. Μικρά και μεγάλα χωριά, οικοδομικά τετράγωνα, ολόκληρες πόλεις, καταστρέφονται με την προτελευταία λέξη της εξοπλιστικής μόδας. Στη Μαριούπολη, στο Ντονιέτσκ, στην Ουκρανία, στη Γάζα, στη Βηρυτό, ίσως και στην Αθήνα στους Αμπελόκηπους(5).

Η καπιταλιστική μηχανή, αυτό το θεόπνευστο εργαλείο που έφερε την πιο υψηλή εξέλιξη και πρόοδο στην ανθρωπότητα, εκτός από το ότι πρέπει να βρίσκει και να τιμωρεί συνέχεια, κάποιον απείθαρχο λαό για παραδειγματισμό, είναι υποχρεωμένη να καταστρέφει, για να δημιουργεί: νέες ευκαιρίες για τους επενδυτές, νέες υλικές και ηθικές πραγματικότητες για τους ανθρώπους και το περιβάλλον τους, τώρα ετοιμάζεται να κατασκευάσει νέα βιο-τεχνολογικά όντα, που θα αντικαταστήσουν τον απαρχαιωμένο και ατελή κόσμο, που ως χθες, δήθεν γνωρίζαμε.

Τι θα προτιμούσατε; Να μην έχουν που να επενδυθούν τα κεφάλαια, να μείνουν έωλοι αυτοί που τα επινόησαν και τα κατέχουν; Να λιμνάζουν και να σαπίζουν μαζί με όλο το κυριαρχικό οικοδόμημα, που με τόσο πόνο, δάκρυα και ιδρώτα χτίσαμε; Να επιστρέψουμε στην εποχή των σπηλαίων; Δεν με τρομοκρατεί, λοιπόν, η ιδέα του θανάτου, όσο κι αν θέλουν κάποιοι  να με τρομοκρατήσουν με αυτήν.

Τα πάντα εν σοφία εποίησε!

Δεν έχει μείνει τίποτα να χάσω πια. Μόνο ένα σακί με σάρκες και κόκκαλα, που πηγαινοφέρνω σε εργασιακά κάτεργα, προκειμένου να συντηρήσω. Σύντομα θα μου πάρουν το σπίτι, γιατί έπεσαν έξω οι μετοχές μου στο χρηματιστήριο της ηλεκτρικής ενέργειας. Ό,τι άλλο είχα, εκποιήθηκε, προκειμένου να αποπληρωθεί το δάνειο που πήρα για να φτιάξω το σπίτι πριν 25 χρόνια. Δυόμιση φορές το πλήρωσα, μα επιτέλους, το ξεχρέωσα πρόπερσι. Τώρα θα το πάρει μια τράπεζα, μα εγώ φταίω.

Τι τον ήθελα το τζόγο τώρα στα γεράματα; Δούλεψα σκληρά από μικρός κι ακόμη περισσότερο σαν ξέσπασε η οικονομική κρίση. Μετά από τόσα χρόνια, οι αμοιβές  συνεχίζουν να μικραίνουν και τα ωράρια να μεγαλώνουν.

Είναι και τα αφεντικά που γίνονται όλο και πιο απαιτητικά.

Άγριες ματιές και μπινελίκια εκτοξεύονται, χωρίς να καταλαβαίνω συχνά το γιατί, αλλά είναι προτιμότερα από την παγερή σιωπή της απόλυσης. Πρώτα σε εξετάζουν εξονυχιστικά, να καταλάβουν πόσο πεινασμένος είσαι. Κι όταν αντιληφθούν, μετά από καιρό ότι δεν πεινάς τόσο, αρχίζουν και μετρούν την υπομονή σου τις αντοχές σου, τις φιλοδοξίες σου, το τι είσαι ικανός να κάνεις για αυτούς, ώστε να μην ξαναμείνεις άνεργος. Αλλά ευτυχώς ξανάρχισαν οι αυξήσεις στους μισθούς. 

Βέβαια, δεν γνωρίζω πώς με 7 ή 2% αύξηση το χρόνο, ένας μισθός των 715 ευρώ θα φτάσει τα 1.000 μέχρι το 2027, μα δεν ανησυχώ. Κάτι θα γνωρίζουν οι αγαθοί κυβερνήτες μας, που μου διαφεύγει. Είμαι περήφανος που γεννήθηκα σε αυτή τη χώρα. Στεναχωριέμαι, όταν ακούω πως ο πληθυσμός της γερνάει και το δύστυχο μας κράτος σύντομα δεν θα μπορεί να τηρήσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στους πολίτες του. Θα ήθελα να ήμουν νέος, να δούλευα ακόμη περισσότερο, να κάνω και πολλά παιδιά… Πολλά παιδάκια, να φάνε κι οι κότες!

Τώρα νιώθω βάρος, αναρωτιέμαι τι μπορώ να κάνω, να βοηθήσω κι εγώ την κατάσταση. Σκέφτομαι κάτι ηρωικό, μα τα χρόνια έχουν περάσει και υγεία μου δεν είναι στα καλύτερα της. Θα χρειαστώ γιατρούς, μα τα οικονομικά μου δύσκολα και τα λαϊκά νοσοκομεία, που θα μπορούσα να καταφύγω, έχουν μεγαλύτερες ουρές, μεγαλύτερες λίστες αναμονής, σε αυτή την ειρηνική περίοδο, που διανύουμε, από ό,τι αν βρισκόμασταν σε καιρό πολέμου. Ακόμη κι αν έχεις να πληρώσεις το νομοθετημένο φακελάκι, που δίνει κίνητρο στους γιατρούς και δεν τυγχάνεις της περιφρόνησης του κακομοίρη που δεν έχει να πληρώσει.

Ίσως η φαιντανύλη(6) να είναι μια κάποια λύση. Τώρα που ο Τραμπ θα απαγορεύσει  την εισαγωγή της στην Αμερική, μπορεί να είναι μια κάποια  λύση για ανθρώπους σαν κι εμένα, να αρχίσουμε να την αγοράζουμε, τώρα που θα μειωθεί η ζήτηση, πιο φθηνά, εμείς από τους Κινέζους. Ένας θάνατος σε μια γωνιά ενός εγκαταλειμμένου ή χρεωκοπημένου σπιτιού, σε ένα πεζοδρόμιο, σε ένα παγκάκι, κάτω από μια γέφυρα, φέρει κάτι από την αίγλη των ηρώων(6), ειδικά όταν ξέρουμε, πόσο δύσκολα τα βγάζει πέρα σήμερα, το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και ασφάλισης.

Είμαι σίγουρος, ότι το ελληνικό εμπορικό δαιμόνιο θα τα καταφέρει να επιλύσει κι αυτό το ζήτημα που απασχολεί πολλούς ανθρώπους σαν κι εμένα. Και γιατί, δηλαδή, να γίνεται όλο αυτό το μαύρο, παράνομο, παραεμπόριο «ανακουφιστικών» ουσιών και να χάνουν έσοδα οι επιχειρηματίες και φόρους το κράτος μας;




Μόνο μια ιδέα έχει μπει σαν σαράκι τελευταία στο μυαλό μου και με τρομοκρατεί, θα έλεγα. Εκείνα τα καλόπαιδα, που έπαιζαν με τις βόμβες στους Αμπελόκηπους και… τινάχθηκαν στον αέρα, πριν να πραγματοποιήσουν τα άγνωστα «σκοτεινά» τους σχέδια, μήπως υποσκάπτουν την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, μήπως απειλούν όντως να διαταράξουν την νομοτελειακή εξέλιξη των πραγμάτων; Σε αυτόν τον τόπο, που χιλιάδες χρόνια πριν, σοφοί άνθρωποι, όπως ο Πλάτωνας κι ο Πυθαγόρας, ονειρεύτηκαν τις τέλειες πολιτείες, μα ήταν ανώριμες οι κοινωνίες της κάτω Ιταλίας να αποδεχτούν. Σε αυτό τον τόπο, που γεννήθηκε η δημοκρατία, το τελειότερο σύστημα διακυβέρνησης(7), που δεν μπορούμε να βρούμε κάτι άλλο για να το αντικαταστήσουμε, μήπως κινδυνεύουν με αμαύρωση και δυσφήμηση οι αγώνες του;

Γιατί οι δημοκρατικοί αγώνες, όπως εικάζεται και είναι ευρύτατα διαδεδομένο, χαρακτηρίζονταν ανέκαθεν από τα ειρηνικά μέσα που χρησιμοποιούσαν ενάντια στους αντιπάλους τους. Να θυμηθούμε πώς ο Κρόμγουελ έβαλε τα θεμέλια της δημοκρατίας του Ηνωμένου Βασιλείου; Τι συνέβη  στην Παρισινή κομμούνα, τη μαμή των σύγχρονων ευρωπαϊκών δημοκρατιών; Το πώς επικράτησαν οι βόρειοι δημοκρατικοί ενάντια στους ολιγαρχικούς νότιους στις ΗΠΑ; Ή να πάμε ακόμη πιο πίσω, στην γενέτειρα της και να δούμε τι διαστάσεις πήρε η σύγκρουση Αθηναίων-Σπαρτιατών και τις συνέπειες, που είχε σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο;

Με ανησυχούν, λοιπόν, αυτές οι απερίσκεπτες πράξεις.

Μου θυμίζουν τα όσα έγιναν κατά την διάρκεια της επταετούς δημοκρατίας (’67-’74), της τριαρχίας των συνταγματαρχών. Οι κύριοι αντίπαλοι του δημοκρατικού καθεστώτος εκείνης της εποχής, ήταν οι κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές, που κρύβονταν πίσω από την κεντρώα πολιτική ρητορική.

Για αυτό και είχαν καταργηθεί προσωρινά οι εκλογές.

Όσοι ήταν επικίνδυνοι, για αυτόν τον έκτακτο τύπο δημοκρατίας, είχαν εξοριστεί ή βρίσκονταν στη φυλακή και το ΚΚ βρισκόταν στην παρανομία. Ο παράνομος μηχανισμός του ΚΚ  κυνηγούσε και συκοφαντούσε τους διαφωνούντες στην πολιτική του και συνολικά τους αντιφρονούντες του υπαρκτού σοσιαλισμού(8), τα ξερονήσια είχαν ξαναγίνει τόποι σωφρονισμού, τα σαδιστικά ένστικτα κάποιων ένστολων αξιοποιούνταν επιτέλους στα αστυνομικά κρατητήρια, η τάξη βασίλευε, ο εκσυγχρονισμός των υποδομών της ελληνικής επικράτειας έμπαινε σε νέα φάση και μεγάλα κομμάτια του λαού ξεχείλιζαν από εθνική υπερηφάνεια.

Ιδεολογικά όλα αυτά συνοψίζονταν στο τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια.

Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες φάκελοι κι άλλοι τόσοι ρουφιάνοι, εξασφάλιζαν την χαρτογράφηση του κοινωνικού χώρου και έκαναν το δημοκρατικό κατά τα άλλα καθεστώς να  διατρανώνει την παντοδυναμία του.

Ώσπου, από το πουθενά σχεδόν, νέοι αγνώστου προελεύσεως άρχισαν να γράφουν συνθήματα στους τοίχους, να αφήνουν προκηρύξεις στον άνεμο στις πολυσύχναστες πλατείες, να βάζουν μπόμπες, να ανατινάζονται κατά λάθος μαζί τους, να απειλούν την τάξη και ασφάλεια των πολιτών.

Ανησυχώ, σχεδόν… νιώθω τρομοκρατημένος!

Σημειώσεις

1) Ο μαύρος κύκνος. Ο αντίκτυπος του εξαιρετικά απρόβλεπτου – Nassim Nicholas Taleb. Λιβανέζος ελληνικής καταγωγής που εγκατέλειψε την χώρα του μετά τον πόλεμο του Λιβάνου το 1982.Έκτοτε σταδιοδρόμησε στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Νέας Υόρκης. Μια από τις πολλές  ιδέες-παραστάσεις του βιβλίου: Οι γαλοπούλες ζουν ξέγνοιαστες κι ευτυχισμένες κάτω από τη φροντίδα του εκτροφέα. Ώσπου μετά από 100 ημέρες, έρχεται η μέρα της εκμετάλλευσης, της σφαγής…

2) Για τον τεχνολογικό πολιτισμό, αξίζει να φρεσκαριστεί το μανιφέστο του αείμνηστου Καζίνσκι.

3) Το μόνο πράγμα που προκαλούσε φόβο στους ατρόμητους πειρατές Βίκινγκς.

4) Η ιδέα αυτή διαδίδεται ευρέως, σε διανοουμενίστικους κύκλους, κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Ο Χίτλερ έχει κατακτήσει την εξουσία, οι ναζί δυναμώνουν και οργανώνονται στα χνάρια του Μουσολίνι κι όλα δείχνουν ότι ένας νέος, χειρότερος από τον πρώτο, παγκόσμιος πόλεμος, ετοιμάζεται να ξεσπάσει ξανά, στους κόλπους της Ευρώπης. Μέσα στη διανοητική μιζέρια μιας εποχής που άλλα υποσχόταν κι άλλα ετοιμαζόταν να φέρει, το μύθευμα παρομοιάζει τον επώδυνο τοκετό μιας νέας εποχής, για την ανθρωπότητα που εγκυμονεί. Ή το αυγό που ραγίζει με δυσκολία, από την  αδύναμη, ακόμη, νέα οντότητα που βρίσκεται στα σπάργανα. Κάποιοι άλλοι κύκλοι, μίλησαν τότε, για το αυγό του φιδιού.

5) Από την επομένη κιόλας, της θανατηφόρας έκρηξης, κάποιοι δημοσιογράφοι είπαν ότι στόχος των επίδοξων βομβιστών ήταν η πρεσβεία του Ισραήλ. Σύντομα, προστέθηκε σαν ενδεχόμενος στόχος και η ΓΑΔΑ και αργότερα οι στόχοι πολλαπλασιάστηκαν, μιας και το σπίτι βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας.

Συνειρμικά, δημιουργείται τεχνηέντως η υπόνοια, ότι θα μπορούσε να έχει βάλει το χεράκι της η Μοσάντ. Ειδικά μετά το πρόσφατο πάθημα της Χεζμπολάχ στο Λίβανο.

Ωστόσο, το Ισραηλινό κράτος, σπανίως αναλαμβάνει την ευθύνη καταστροφικών και θανατηφόρων ενεργειών, που πλήττουν τους εχθρούς του. Θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίζουμε, αν οι αρμόδιοι κρατικοί ή όποιοι άλλοι φορείς, που μετέδωσαν την αρχική φήμη στους δημοσιογράφους, ήταν φιλοσιωνιστικοί ή όχι.

6) Οπιούχο φαρμακευτικό παρασκεύασμα που έχει διαδοθεί, νομίμως, ευρύτατα στην Αμερική. Κάτι ανάλογο με την ηρωίνη, που προώθησε η Bayer και ήταν το φάρμακο των σακατεμένων  ηρώων του αμερικανικού εμφυλίου. Δεν νομίζουμε πάντως, ότι οι Κινέζοι θα έκαναν πόλεμο για να υποστηρίξουν την ελεύθερη αγοραπωλησία του. Να κάνουν δηλαδή, ότι τους έκαναν, ταπεινώνοντας τους, οι Εγγλέζοι και λοιποί ευρωπαίοι μετά τον πόλεμο του οπίου το 1839-’42.

7) Για τη δημοκρατία υπάρχουν αμέτρητα ιδεολογικά κατασκευάσματα και εξιδανικεύσεις, που δεν έχουν κάποια σχέση με την πραγματικότητα. Επίσης, δεν υπάρχει κανένα κράτος, κανένα πολιτικό σύστημα στον κόσμο, που να μην αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατικό.

8) Αναφερόμαστε εδώ στις ποικίλες διασπάσεις, που τροφοδοτούσαν το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα, οι αλλαγές και οι αναθεωρήσεις του άρχοντος κομμουνιστικού κόμματος της Ρωσίας μετά τον ελληνικό εμφύλιο. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου είχαν εξοντωθεί ή αφομοιωθεί θέλοντας και μη, από την κομμουνιστική ορθοδοξία, όλοι οι αναρχικοί και άλλοι υποστηρικτές σοσιαλιστικών ρευμάτων.

Γλίτωσαν όσοι κατάφεραν ή είχαν τη δυνατότητα να φύγουν στο εξωτερικό.

Αδάμαστη Συνείδηση

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.254, Δεκέμβριος 2024

https://anarchypress.wordpress.com/2024/12/22/%ce%bf%ce%b4%ce%b5%cf%85%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83-%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%84%ce%bf%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%b4%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%ba/